Πεισιστράτειο Τείχος και επεκτάσεις
Το Πεισιστράτειο Τείχος, με το οποίο στο τέλος του 6ου αιώνα π.Χ. τειχίζεται για πρώτη φορά τόσο η πόλη της Ελευσίνας όσο και το Ιερό, κατασκευάστηκε ακολουθώντας σε κάποια τμήματα τη γραμμή του προγενέστερου τείχους, το οποίο περιοριζόταν στην ανατολική περιοχή του Ιερού, ενώ επεκτάθηκε τόσο στο βορειοδυτικό όσο και στο νοτιοδυτικό τμήμα του.
Η σημασία του στην οικοδομική τεχνολογία είναι μεγάλη, καθώς αποτελεί ένα από τα ελάχιστα σωζόμενα παραδείγματα οχυρωματικών κατασκευών από ωμοπλίνθους.
Το κατώτερο τμήμα του, ύψους περίπου 1,2μ., ήταν κατασκευασμένο κατά το πολυγωνικό σύστημα τοιχοποιίας με μεγάλους λίθους από ελευσινιακό γκρίζο ασβεστόλιθο («λιθολόγημα»).
Η ανωδομή του ήταν κτισμένη με τετράγωνες πλίνθους από λάσπη και άχυρο, στεγνωμένες στον ήλιο (ωμόπλινθοι). Στο ψηλότερο τμήμα του υπήρχε η πάροδος, ο διάδρομος όπου περιπολούσαν οι φρουρές. Σε κανονικά διαστήματα ήταν ενισχυμένο με ψηλούς πύργους συμπαγείς στη βάση, κατασκευασμένους με το ίδιο σύστημα δόμησης.
Στα χρόνια του Κίμωνα (α΄ μισό του 5ου αι. π.Χ.), με την επέκταση της υπάρχουσας οχύρωσης προς τα βορειοανατολικά, το Πεισιστράτειο Τείχος λειτούργησε ως διατείχισμα, ενώ στα νοτιοανατολικά συνέχισε να αποτελεί το εξωτερικό τείχος του Ιερού.
Η επέκταση που ακολούθησε στα χρόνια του Περικλή (5ος αιώνας π.Χ.), κάλυψε το ανατολικό τμήμα του και συνέχισε να λειτουργεί μόνο στο νότιο τμήμα.
Με την κατασκευή του Λυκούργειου Τείχους (4ος αι. π.Χ.), ενσωματώθηκε σε αυτό και το νότιο τμήμα του. Πλέον, παρέμενε εμφανές και λειτουργούσε ως διατείχισμα στην περιοχή της Κιμώνειας επέκτασης και στην περιοχή της πύλης βόρεια του Ιερού.
Η Πεισιστράτεια Πύλη που βρισκόταν στην πορεία της Πομπικής οδού προς το Τελεστήριο, στο ύψος του Πλουτωνείου και αποτελούσε την εξωτερική πύλη του Ιερού, παρέμεινε έως τα ρωμαϊκά χρόνια, συγκεκριμένα έως το 40 π.Χ., όπου και καλύφθηκε για την οικοδόμηση των Μικρών Προπυλαίων.
2889